Op het einde van de jaren ’70 waren het gouden tijden voor de rooie rakkers in filmland. In 1978 maakte Paul Schrader Blue Collar en een jaar later verscheen (weliswaar met een pak meer succes) Norma Rae van Martin Ritt. Hoofdrolspeelster Sally Field trapte hiermee duidelijk tegen de schenen van haar toenmalig vriendje Burt Reynolds, die haar de raad gaf om de film niet te doen. Toen Field toch toehapte en hiermee Shirley MacLaine versloeg, die ook op de hoofdrol aasde, werd er een einde gemaakt aan hun relatie.
Field zal er achteraf gezien geen traantje om hebben gelaten .De vroegere vrouwelijke sidekick uit de Burt Reynolds-films Hooper en Smokey And The Bandit werd plots een wereldster, en kreeg voor haar rol als Norma Rae zowel een Oscar als een Gouden Palm. De film van Martin Ritt, die later nog succes scoorde met de Barbra Streisand-film Nuts en in mindere mate met Stanley & Iris, is nu wat vergeten, maar daarom niet minder goed. Meer zelfs, hoe klassiek het filmpatroon ook is, blijft dit het soort film die we vandaag het meest missen.
Norma Rae is een film over het leven van een vakbondsactiviste, hoewel Crystal Lee Sutton op wie het personage van Norma Rae gebaseerd is, het altijd betreurd heeft dat de film geen docu-drama werd, maar wel een typische Hollywood-film. Misschien is er net iets te veel stroop gebruikt, toch wilden Sally Field en Beau Bridges hun rol zo goed mogelijk vertolken en gingen daarom een tijdje in een fabriek werken. Het verhaal doet de ronde dat de textielmachines zo’n oorverdovend geluid maakten dat je de dialogen amper kon horen. De lopende band werd het begin van de film die ondersteund werd door de song It Goes Like It Goes van Jennifer Warnes, die daar ook een Oscar voor kreeg.
Norma Rae Webster (Sally Field) is een arbeidster in een katoenspinnerij, die nog steeds met haar vader en moeder leeft. Als een alleenstaande moeder met twee kinderen van verschillende vaders is ze wat de talk of the town. Eenvoudig om in bed te krijgen en er doet zelfs een gerucht de ronde dat ze samen met de sheriff van de stad in een pornofilm zat. Maar naast privéproblemen heeft Norma Rae ook een net iets te brutale mond op de werkvloer. Het management merkt dit gevaar op en om haar temperen krijgt ze opslag en een promotie, waardoor ze voortaan degene is die er moet voor zorgen dat de andere werknemers hun werkquota halen. Het is maar voor korte duur, want als de anderen haar als een verraadster zien, eist ze om opnieuw aan de band te staan.
In de liefde lijkt het wat beter te gaan, want haar gewezen collega Sonny Webster (Beau Bridges) vraagt haar mee voor een etentje en kort daarna krijgt ze een huwelijksaanbod. Norma aanvaardt dit, maar het gelukkige gezinsleventje wordt grondig verstoord door Reuben Warshowsky (Ron Leibman), een vakbondsman uit New York City die leden komt ronselen en het personeel van de katoenfabriek aanspoort om op te komen voor hun rechten. Norma Rae is er één en al oor naar en dit veroorzaakt thuis de nodige conflicten.
Norma Rae vraagt qua verhaal wel wat gewenning omdat de vakbonden in Amerika helemaal anders werken dan bij ons, waardoor het verloop van de film soms wat raar overkomt. Maar laat dat de pret niet verstoren, want Norma Rae is een heerlijke film waarin we gespaard blijven van al te veel linkse propaganda, wel is het een zeer boeiende film met een ongelooflijk knap acterende Sally Field, een actrice die vandaag wat in de vergeethoek is terechtgekomen, maar hier toont hoe groots ze is.
Genre: drama
Jaar: 1979
Regisseur: Martin Ritt
Cast: Sally Field, Beau Bridges, Ron Leibman, Pat Hingle, Barbara Baxley, Gail Strickland
Land: USA
Speelduur: 110 minuten
