MAGIC 

Vergeet eventjes Annabelle of M3gan. De meest aanjagende pop uit de filmgeschiedenis heet Fats, de ster in Magic, een ondergesneeuwde film uit 1978. Magic deed aan de kassa zo goed als niks en werd jarenlang onder het stof geveegd, maar dankzij de homemedia en allerlei cultsites kreeg de thriller een tweede leven. Tegenwoordig wordt hij zelfs als één van de meest creepy Hollywood-thrillers beschouwd.

In de hoofdrol zie je Sir Anthony Hopkins (toen nog zonder de Sir) als een buikspreker die een vreemde relatie aangaat met zijn macabere pop. Fats is niet op zijn mondje is gevallen en langzaamaan raakt de waanzin aan de winnende kant. De twee zijn onafscheidelijk. Schizofrenie loert steeds om de hoek, met een imponerende, angstaanjagende Hopkins die alles uit de kast haalt en hiermee de meest enge vertolking uit zijn loopbaan neerzet, één waarvan je zelfs nog meer kriebels krijgt dan van Hannibal Lecter.

Het duurde een hele poos vooraleer men bij Hopkins zou komen en in feite was het zelfs niet de bedoeling dat Richard Attenborough de film zou gaan regisseren. Het idee van de pop en de krankzinnige buikspreker kwam uit het brein van scenarioschrijver William Goldman, die de scripts schreef voor Butch Cassidy And The Sundance Kid, All The President’s Men en Marathon Man. Goldman klopte aan bij producer Joseph E. Levine, die de opdracht doorgaf aan Norman Jewison. Aanvankelijk zou Jay Johnson, een echte buikspreker, de hoofdrol vertolken.

20th Century Fox zag dit risico echter niet zitten en eiste een acteur, en wel één met naam. Jack Nicholson stond bovenaan het lijstje, maar die weigerde omdat hij een tijdje wilde stoppen met acteren. Daarna was Gene Wilder een tijdje in de running, die altijd is blijven beweren dat de film beter had gewerkt met een komiek in de rol. Een kritiek waar trouwens niks van aan is!

Uiteindelijk liet ook Jewison het project links liggen en moest Levine een andere regisseur gaan zoeken. Hij dacht die te vinden met Steven Spielberg en die overwoog op zijn beurt om Robert De Niro te casten als de maniakale buikspreker, wat (mocht het gebeurd zijn) een voorloper zou kunnen geweest zijn van The King Of Comedy. Maar niks van deze plannen bleef overeind, want alles kwam bij Richard Attenborough terecht. Het werd een verplicht nummertje, want door het regisseren van deze film en het oorlogsepos A Bridge Too Far, was Levine bereid om massa’s geld te pompen in zijn droomproject Gandhi, dat in 1982 het levenslicht zag.

Attenborough dacht meteen aan Hopkins voor de hoofdrol, een toen nog in Amerika vrij onbekende acteur met wie hij al twee keer had samengewerkt. Er werd een pop gemaakt die leek op Hopkins’ uiterlijk. Het verhaal doet de ronde dat Anthony Hopkins knettergek werd van Fats. Toen de acteur de pop mee naar huis nam om te repeteren, belde hij in het midden van de nacht Richard Attenborough op met de smeekbede dat, indien hij de pop niet zou komen halen, het ding in de open haard zou belanden.

De vuilgebekte pop zien we maar weinig op een podium, want op het moment dat Corky (Hopkins) een contract kan krijgen voor de televisiezender NBC is daar ook een medisch onderzoek aan verbonden, wat de buikspreker weigert, want hij weet zelf dat hij knettergek is. Corky laat het entertainmentleven voor wat het is en zoekt samen met zijn onafscheidelijke pop zijn verloren jeugdliefde op, die gespeeld werd door de altijd schitterende Ann-Margret. Ze had de rol aan de vriendschap met Levine te danken. Er wordt wat gerollebold tussen Hopkins en Ann-Margret, maar er vloeit ook bloed. De tagline van Magic is dan ook niet voor niets “A Terrifying Love Story.”

Wie niet dag in dag uit naar de podcasts luistert waarin obscure films een nieuw leven krijgen, zal wellicht nog niet gehoord hebben van Magic. Twijfel geen seconde, bekijk de film en maak kennis met een Hopkins die hierin als maniakale zot zelfs zijn eigen Hannibal Lecter overtreft.

Genre: thriller
Jaar: 1978
Regisseur: Richard Attenborough
Cast: Anthony Hopkins, Ann-Margret, Burgess Meredith, Ed Lauter, David Ogden Stiers, Jerry Houser
Land: Verenigde Staten
Speelduur: 107 minuten