In onze rubriek “Uiteengespatte Filmdromen” hebben we het over projecten die op papier een gouden zaak leken, maar in werkelijkheid door allerlei domme beslissingen of idiote accidenten toch anders uitliepen.
Wat dacht je van Tango & Cash? Vaak wordt dit de laatste actiefilm van de jaren 80 genoemd. Dat is juist en om het nog straffer te maken was het de laatste film uit de jaren 1980 die in de bioscoop draaide. Aan de namen van de cast lag het in ieder geval niet. Zeg zelf, Kurt Russell en Sylvester Stallone samen in een buddy cop-variant en dat op het moment dat Sly samen met Schwarzenegger de grote namen waren in Hollywood. Helaas bleef het vuurwerk uit en werd de Warner-film uit 1989 niet meer dan één grote klungelboel. De reden daarvan is al het geruzie dat zich achter de schermen afspeelde.
Aan de acteurs lag het zeker niet, want tussen Russell en Stallone barstte het van de chemie. De twee hadden eigenlijk best wel zin om nadien nog eens samen te spelen, maar dat lukte nooit. Wel zagen we de twee later samen in Guardians of the Galaxy Vol. 2, maar ze deelden geen schermtijd met elkaar. De film zelf deed het matig aan de kassa, maar was wel een enorm succes na de val van de Berlijnse Muur in de landen van het Sovjetblok. Niet dat ze daar ook maar één stuiver aan verdienden, want zoals het altijd geweest was in de Oost-Europese landen was de film er alleen maar op bootleg-vhs tapes te vinden.
Tango & Cash is een film die nooit weet wat het wil zijn. Soms lijkt de film wat op Lethal Weapon, wat best grappig is want Kurt Russell kreeg oorspronkelijk in 1987 de rol van Martin Riggs aangeboden, maar hij wees die af zodat de rol naar Mel Gibson ging. Het is zelfs zo dat zijn personage van Cash, wat lijkt op dat van Riggs. De haren in de wind wapperend en zo goed als steeds met bloot bovenlijf. Kortom Kurt Russell zoals je hem het meest in actiefilms ziet.
Een groot contrast met de gedistingeerde Tango, gespeeld door Sylvester Stallone met bril, ook al draagt hij die vaak in het echte leven, want de acteur heeft astigmatisme. De echte reden was natuurlijk dat men in de jaren 80 dacht dat iemand met een bril op er een pak intelligenter uitziet.
Tango en Cash bestrijden elk op hun eigen manier in Los Angeles de misdaad, maar het resultaat is hetzelfde: de boeven raken één voor één achter de tralies. De meedogenloze drugsbaron Yves Perret (Jack Palance op zijn slechtst) is dat beu en via vervalst bewijsmateriaal zorgt hij ervoor dat de twee in een zwaarbeveiligde gevangenis terechtkomen. En dat is geen lachertje want de helft van de bajesklanten zitten daar hun straf uit doordat ze geklist zijn door een van de twee.
Het begin is dan wel ridicuul, maar best wel grappig. Helaas wordt het al gauw ongewild de spoof Loaded Weapon in plaats van Lethal Weapon. Er is een duidelijk verschil tussen het gedeelte in de gevangenis, en het gedeelte erna. Eerst doet men hun best om er een buddy cop movie van te maken – wat aardig lukt – maar de film eindigt in een chaotische hybride van Mad Max en James Bond die vol zit met domme explosies en cartooneske schurken die in een Disney-film thuishoren.
Stallone – op dat moment Mr. Hollywood – had best wel een egoprobleem en dat mocht DOP’er Barry Sonnenfeld meteen ervaren toen hij door de acteur ontslagen werd omdat hij vond dat hij niet genoeg werd belicht. Donald E. Thorin was Sonnenfelds vervanger. Maar daar bleef het niet bij…
In totaal regisseerden vier verschillende mensen de film. Het oorspronkelijke plan was dat het een film zou worden van Andrey Konchalovskiy, de Rus die in 1985 met Runaway Train bewees dat hij het actiegenre door en door kende en door heel wat fans unaniem aangeduid wordt als de beste Cannon-film tout court.
Na ongeveer drie maanden filmen werd Andrey Konchalovskiy door de producenten Jon Peters en Peter MacDonald ontslagen. Officieel omdat hij boven het vooropgestelde budget ging, maar in zijn memoires zegt Konchalovskiy dat de reden van zijn ontslag was omdat hij de film een serieuzere toon wilde geven terwijl Peters aan iets dacht dat op Death Race 2000 zou gaan lijken.
Deze stijlbreuk zie je overduidelijk: in de laatste veertig minuten lijkt de film niet meer te zijn dan een optelsom van wat producenten willen met de meest dwaze ideeën zoals de race met de monstertrucks die door een krankzinnige wetenschapper – denk aan Q uit James Bond – uitgerust zijn met de meest innovatieve snufjes.
Peter MacDonald nam dan de regie van de film over, die dat een jaar daarvoor deels voor Rambo III had gedaan. Uiteindelijk werd Albert Magnoli ingehuurd die vooral bekend was door zijn videoclips van Prince en in 1984 ook Purple Rain draaide. Het liep echter allemaal zo stroef dat Stallone achter de schermen moest bijspringen, zelfs verluidt bij de editing.
Door de verschillende regisseurs kreeg men heel wat verschillende stijlen door elkaar gezwierd en toen Warner het resultaat zag konden ze hun ogen niet geloven en huurden ze daarom Stuart Baird in die de opdracht kreeg om de volledige film te gaan hermonteren. Dat laatste was dan weer een probleem voor muzikant Harold Faltermeyer die geen tijd meer had om nieuw werk te componeren, waardoor men maar de hulp inriep van Gary Chang.
Er zijn natuurlijk slechtere films denkbaar dan Tango & Cash, maar toch een droom die op papier mooier was. Uiteindelijk had Patrick Swayze gelijk die de rol van Cash en zijn handtekening zette onder een contract voor Roadhouse, geen betere film maar wel een veel meer coherente.
